همچنین مولیبدن از واژه یونانی Molybdos به معنای شبیه سرب یا سرب مانند گرفته شده است و در طبیعت به شکل آزاد پیدا نمی شود و پس از انجام عملیاتی به این عنصر دست میابند.ترکیبات این عنصر که در طبیعت دیده می شدند،با عناصر دیگر مثل کربن و یا سرب به اشتباه گرفته می شد بلاخره در سال 1778 کارل ویلهلم شیل (Carl Wilhelm Scheele) توانست روشی برای جداسازی عنصر مولیبدن از گرافیت و سرب و جدا کردن آن از اکسید فلز از مولیبدنیت را بدست آورد.در سال 1782 هلم(Hjelm) با احیا توسط کربن توانست که ناخالصی ها را از سنگ معدن جدا سازد.مولیبدن در حیات تمام انواع ارگان ها نقش مهمی دارد.این فلز در دو گروه آنزیمی به نامهای نیتروژنازها(nitrogenases) و مولیبدوپترین ها(Molybdopterins) دیده می شده اند.نیتروژنازها نیز در باکتریها وجود دارند و در مسیر های تثبیت نیتروژن باید حضور داشته باشندکه این امر الزامی است .باکتریها در داخل گیاه نیز می تواند دیده شوند.اتم مولیبدن در یک کلاستر هست که شامل اتم های آهن و گوگرد است.واژه مولیبدوپترین با گروهی از آنزیم ها که شامل آنزیمهای حاوی تنگستن هستند،به اشتباه گرفته می شوند و عبارت مولیبدوپترین در واقع به اتم فلز برنمی گردد.گروهی را که به عنوان آنزیمهای تک اتمی مولیبدن به عنوان اتم فلز شناخته می شوند در یک کلاستر دیده نمی شوند. پترو پارسیان تامین کننده و وارد کننده لوله استیل نسوز و ورق استیل نسوز . عنصر مولیبدن وزن اتمی معادل 96 و نقطه ذوب معادل 2610 درجه سانتیگراد C دارد.ساختار کریستالی آن bcc بوده و در فولاد فریت زا و کاربید زاست(ایجاد فاز فریت و یا کاربید).حداقل 3 % مولیبدن باعث می شود که فریت در تمام دماها حتی دمای محیط پایدار باشد.همچنین سختی پذیری آلیاژ را افزایش می دهد.در حدود 0.5-1.5 % مولیبدن به فولادهای آلیاژی اضافه میکنند تا استحکام و مقاومت به خزش آنها در دماهای بالا و حرارت زیاد حفظ شود.فولادهای ضد زنگ از 0.5 تا 4.0 % مولیبدن دارند. فولادهای زنگ نزن آستنیتی برای مقاومت خوردگی بیشتر در محیط های خورنده حاوی مولیبدن مناسب هستند. هم چنین ، مقاومت در برابر پوسته شدن را می کاهد.در عملیات حرارتی فولادها ،مولیبدن Mo تردی تمپر را کاهش میدهد و تشکیل دانه های ریز را تسریع کرده و برقابلیت جوشکاری تاثیر مطلوبی دارد. که این امر بسیار قابل توجه میباشد و افزایش استحکام را در پی داشته و بنا بر این قابلیت چکش کاری کم می شود.مولیبدن مقاومت در برابر خوردگی موضعی و حفره دار شدن را بیشتر کرده و با تشکیل فازهای ثانویه در فولادهای فریتی،فریتی-آستنیتی و آستنیتی، استحکام آنها را افزایش می دهد. هم چنین نیز در فولادهای زنگ نزن مارتنزیتی، به علت اثر آن بر رسوب کاربید ها ، سختی فولاد دردماهای برگشت بالا را افزایش می دهد. مولیبدن به عنوان عنصر آلیاژی در فولادهای میکروآلیاژی کربنی، کم کربن با استحکام بالا در محدوده 0.05-0.25 بکار رفته و همچنین چقرمگی و استحکام را به خوبی بالا می برد.معمولا همراه با افزودن مولیبدن از منگنز بالا وکمی نیکل نیز استفاده می کنند تا به خواص مطلوب تری برسند .هدف از میکروآلیاژی کردن فولادها جلوگیری از تشکیل پرلیت در ریزساختار و کاهش اندازه نواحی پرلیت و تشکیل کاربید های لایه ای ریز می باشد.